Enn Offtrett wie jemolt

De Trapps Rudolf vezillt dern Leu em Kulturwerk, wat dat he alles su auf sech hät.

Et wor wie et su manchmol es, et wor de Zofall. Irgendwie woren me ous, en paar von der ahlen Prenzengarde, üwer dern Wä jeloofen. Wat jetz och schon werre fast zehn Johr her es. Me schwadden von fröher und wie dat alles su wor. Dat Enn von der Schwaderei wor, me hatten en Termin vereinbart, om ous noch mol ze träfen. Dat Ganze sollde dann en ouserem ahlen Wachlokal, dern Marktstuben senn. Su wejt möchlich, worn se all von der ahlen Garde und vom Tanzcorps informiert, wann me ous dann träfen wollden.

Dat Träfen wor dann och su, wie dat fröher wor, me hatten vill spass. Beschlossen hatten me awer och, werre wat ze machen. Dat heßt, de Jongen und de Mädcher proben werre ihren Danz en. Domet wollen me dann en der Fastowendssitzung ouftren.

Et Sigi schmedert dat Led von dern Bläck Föös . . .

Dat met nem Probenraum wor dann och flott jelüst. De Reubersch Horst goov zo vestohn, dat me dat och bi im machen künnden. Me sölde et net menen, awer bim irschden Probentermin douerde et net lang, un de Danzschritte von ouserem ahlen Gardedanz, derm „Rheinlandmädel“, un och von derm der Mädcher klappten werre wie fröher. No en paar Proben lef dat alles werre su, als hätten me nie oufjehürt: Präsentiermarsch, Steppeföttchen und Gardedanz.

Jetzt wor et su, dat de Feuerwehrkapell de Sitzung spillen dät. Do me jo met derm Beckersch Christoph, derm Kapellmester von de Feuerwehrkapell good zerrecht kummen, hatten me ouseren  Ouftrett met imm haarjenau abjeschwadd. Me wollden nämlich net, wie dat heut ze Dach mest der Fall es, met Musik vom Band oder von ner CD danzen. Oser Anliejen  wor et jo, dat dat alles live üwer de Bühne löft.

De Mädcher (ich saan dat su, obwohl se all jestanene Frauen senn) komen noch an ihre Kostüme dran, awer me Jungen mussten irjendwie an Uniformen kummen. Awer dat hatten me dann och noch relativ flott jerejelt grejen.

Net nur dat me ousere Dänze en ouserem Programm hatten. Nä, me hatten och ne Jesangsnummer dobi. Dat Sigi, als Leadsängerin, wie me dat heut saren döt, un esch em Hennergrond songen „He deit et wih, un do deit et wih . . .“ von dern Bläck Föös, ne klene Anspielung off ouser Alter. Un wie jesad, alles live met de Feuerwehrkapell zesamen.

. . . un de Garde und et Danzcorps län dobi en kesse Sohle off de Bühne.

De Offtrett koom, und et klappte alles wie am Schnürchen. Me mussten sogar ne Zugabe gäwen. Un wo me net met jerechnet hatten, ouser Offtrett wur zom legendären Offtrett der Fastowendssitzung.

 

 

No derm Offtrett woren me glöcklech un och en besschen stolz doroff, dat alles su good jeklappt hät.
Über PEN 74 Artikel
Paul Eberhard Nilius, Jahrgang 1950, ist gelernter Schriftsetzer und seit einigen Jahren als Journalist und Fotograf tätig. Seine Leidenschaft ist die Musik.